به نقل از «جام جم آنلاین»

دیدار با سفیران دهه۶۰

تاریخ انتشار: ۲۵ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۳۴۱۹۲۶

تجربه را می‌توان در ردیف بزرگ‌ترین معلم انسان‌ها دانست. دهه اخیر در بین گونه‌های مختلف تاریخ شفاهی نگارش تجربه زیسته شاید در دسته‌‌بندی کتب معلمانه قرار بگیرد‌. در این بین اگر بتوان کتابی یافت که هم رنگ و بوی نقاشی داشته باشد و هم ردی از خطاطی و صدای خوش سرود در آن پیدا شود حتما در لابه‌لای صفحاتش انسان‌هایی تنفس می‌کنند که آنها را مربیان پرورشی می‌نامند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در هفته امور تربیتی و تربیت اسلامی وقتی کتاب «با سفیران دهه۶۰» به دستم رسید، وارد زیست انسان‌هایی شدم که در میان صدای گلوله و توپ به‌دنبال تربیت می‌گشتند. زنگ پایان مدرسه تازه زنگ شروع آنهاست و محیط مدرسه برای‌شان آن‌قدر کوچک است که کلاس تربیت‌شان را تا جبهه‌ها ادامه می‌دادند. شعله جهانگیری، نویسنده کتاب به‌دنبال سوژه‌هایی رفته که پیشتر آن را در کتاب‌هایی مثل «مربای گل محمدی»، «برپا» و ... دیده‌ایم. سوژه‌هایی که هرقدر از آنها می‌گوییم و می‌نویسیم باز هم انگار حرف ناگفته‌ای در سینه دارند که می‌توانند ساعت‌ها از آن سخن بگویند.
با سفیران دهه۶۰ به خاطرات مربیان پرورشی جنوب شرق استان تهران در بازه زمانی اوایل انقلاب می‌پردازد؛ خاطراتی که می‌تواند تجربه زیسته سالیان بعد مربیان امروزی باشد. فضای کتاب همان‌طور که پیشتر‌ بیان شد، فضای پویایی است. انگار کتاب را در زنگ تفریح پر هیاهوی یک مدرسه شلوغ نوشته‌اند سراسر صداست و حرکت؛ حرکتی که امروز بیشتر نیازش دیده می‌شود. ادبیاتی که در بین مربیان دهه ۶۰ برای فعالیت‌های حوزه امورتربیتی وجود داشته است را ‌باید برای امروز نسخه پیچید. موقعیت‌های مشابهی از زبان راویان با زمانه حاضر ترسیم شده که خواننده اگر دستی از دور هم بر آتش پرورشی داشته باشد، می‌تواند در مقام قضاوت بنشیند و قیاس کند. جنس فعالیت‌ها هر چه باشد دو عنصر مشترک بین تمام آنها خودنمایی می‌کند. شاید بتوان به جرات گفت که «عشق» و «احساس تکلیف» دو مؤلفه است که اگر از کتاب برداری کتاب را قبض روح کرده‌ای.
تورق این کتاب باعث شد بهانه‌ای پیدا شود تا با تعدادی از مربیان جدیدالاستخدام آموزش و پرورش به دیدار یکی از راویان کتاب با سفیران دهه۶۰ برویم؛ یکی از مربیان پرورشی ساکن شهرستان پیشوا که اهل گفت وگوست و شیرینی بیان خاطراتش، روایت به روایت بیشتر می‌شود. یوسف تات، مربی پرورشی دهه۶۰ که به گفته قدیمی‌تر‌ها امور تربیتی روی کاکل ایشان می‌چرخید، یک ساعتی منزل‌شان بودیم. وقتی فهمید تعدادی از نیروهای جوان همراه‌مان است فرصت را غنیمت شمرد و انگار یادش رفته باشد مهمانش شده‌ایم، دست‌مان را گرفت و گام به گام درس داد. این خاصیت مربیان تربیتی اوایل انقلاب است که هر فرصتی را برای تربیت غنیمت می‌شماردند. ساعتی که آنجا بودیم سراسر خاطره شد و یادگیری. از عشق به کار صحبت کرد. همانی که مخرج مشترک اکثر خاطرات کتاب تازه چاپ شده انتشارات «رسول آفتاب» است. ویژگی‌های یک مربی را دانه به دانه برای‌مان شمرد. از لباس پوشیدن گرفته تا نحوه راه رفتن. از هرکدام خاطره‌ای روایت کرد. می‌گفت یک بار امتحان کردم اگر آخرین دکمه پیراهنم را ببندم چه اتفاقی می‌افتد. هفته بعد وقتی سرکلاس رفتم تعدادی از بچه‌ها دکمه های‌شان را به شکل مشابه بسته بودند. برای‌مان از گروه سرود و شرایط تمرین‌شان گفت که در کتاب هم به آن اشاره شده بود. «برای تمرین سرود و تئاتر، مکان مناسبی در اختیار نداشتیم. اتاق سرایداری جایی بود که مثل انباری، خرت و پرت‌های زیادی از جمله بخاری شکسته، لوله‌های خراب، صندلی‌های از کار افتاده و... را جمع کرده بودند. با بچه‌ها آنجا را مرتب کردیم و تمرینات‌مان را انجام می‌دادیم. یک بار وسط تمرین سرود بودیم که علی مظفر (که بعد‌ها شهید شد)، معاون آموزش و پرورش با مدیر مدرسه برای بازدید وارد انباری شدند و اشاره کردند به کار ادامه دهیم. سرود که خوانده شد از من خواستند آن را در هفته معلم برای معلم‌های کل شهرستان در دانشگاه ابوریحان پاکدشت اجرا کنیم. بعد هم بچه‌ها را تشویق کردند. به خودم گفتم: نکند این بچه‌ها را از روستا ببرم آنجا و سرود را خراب کنند...!
این سفیران تربیت در دهه‌های پیشین را از هر طرف نگاه می‌کنی طرحی از دغدغه و تلاش دارند. البته لازمه تحلیل هر ظرفی، ابتدا بررسی مظروف آن است. فعالیت منافقان و تبلیغات مستمری که در مدارس داشتند یک جبهه منسجم برای مقابله ایجاد می‌کند. دهه۶۰ اولین سال‌های بعد از پیروزی انقلاب است و بین معلمان و مربیانی که با فاصله‌ای کوتاه بعد از انقلاب وارد فضای جنگ می‌شوند یک وحدت رویه ایجاد می‌کند. البته آنچه از آن زمان به یادگار مانده، نوع نگاه به امورتربیتی است. در بخش‌هایی از کتاب می‌خوانیم که برخی معلمان و کادر آموزشی بر حسب جنس کار مربیان آنها را بدون فعالیت می‌دانند یا به طعنه به آنها «چای‌خور» هم می‌گفتند! آنچه چای فعالیت‌های این مربیان در مدارس را شیرین می‌کند «شهدای دانش‌آموز» و «شهدای امورتربیتی» است. در خاطرات مربیان می‌خوانیم که در ایام جنگ برای افزایش روحیه رزمندگان، گروه‌های سرود و تئاتر مدارس را به مناطق عملیاتی می‌بردند و دانش‌آموزان در سنگر‌ها به اجرا می‌پرداختند. ماحصل آن فعالیت‌ها درخواست دانش‌آموزان برای اعزام به مناطق عملیاتی و حضور خود مربیان به عنوان رزمنده بود. آنجایی که بذر محبت در تربیت را درو می‌کردند و ماحصل تربیت خود را برچسب شهادت می‌زدند.
از ترسیم فضای آن روز ‌باید به بررسی امروز برسیم. حوادث اخیر در مدارس و فضای غبارآلودی که در جامعه تحقق پیدا کرد، این مهم را بیش از پیش برای آحاد جامعه روشن کرد که آموزش به تنهایی کارساز نیست و نیاز جدی به جامانده‌ای به نام امورتربیتی را روشن کرد. می‌توان با یک آموزش با کیفیت یک دانشمند به جامعه تحویل داد. با یک تربیت غلط دانشمندی می‌شود که ویروس تولید می‌کند، با یک تربیت درست دست به تولید واکسن می‌زند. انگار ردپای منافقین دهه ۶۰ را بهتر می‌توان امروز در کلاس‌های درس و در حیاط مدارس دید. این تهدید می‌تواند فرصت مناسبی برای ایجاد یک وحدت رویه باشد. امروز بیشتر نیاز به حضور اهالی امورتربیتی در مدارس احساس می‌شود.
بعد از قانون احیای معاونت پرورشی هنوز با آنچه مطلوب قانون تصویب شده، فاصله داریم. برخی از مسیر احیا را ‌باید در اصلاحات ساختاری جست‌وجو کرد اما آنچه به نظر نگارنده می‌تواند کمک حال حرکت کند احیای معاونت پرورشی باشد، آگاه سازی و مطالبه اولیاست. آنچه امروز خواست اصلی آنهاست، موضوع آموزش است. در تحلیل این نوع نگاه باید یک نگاه تبارشناسانه داشت که موضوع این نوشتار نیست. برای مطالبه‌گری اولیا در امورتربیتی ابتدا «نیاز» را باید در آنها ایجاد کرد. اولیای دانش‌آموزان نیاز به یادگیری الفبا، ریاضیات و ... را برای فرزندان‌شان می‌دانند و درصدد رفع آن هستند اما چقدر برای امور مربوط به تربیت فرزندان‌شان که در سند تحول بنیادین آمده است، احساس نیاز می‌کنند؟
به موضوع نوشتار برگردیم. انتشار کتاب‌هایی که خاطرات مربیان امورتربیتی را روایت می‌کند چه مثل «مربای گل محمدی» برای مربیان آذربایجان باشد چه همانند «با سفیران دهه۶۰» به جنوب استان تهران بپردازد برای نسل امروز مربیان مفید فایده است. همانند صحبت‌های یوسف تات که سراسر سرزندگی بود و امید. یادم است که می‌گفت با این که چند سال است بازنشسته شده اگر باز هم بخواهند حاضر است ساعاتی را به تدریس و حضور در مدرسه بگذراند. با این که از هر یک از مربیان چند صفحه روایت شده اما هرکدام یک جلد مجزا هستند که نیاز است به تجربه نگاری و نگارش روایت‌های‌شان. برای حسن ختام این یادداشت سراغ پشت جلد کتاب می‌روم. جایی که شاید تعریف کوتاهی از مربیان پرورشی را بتوان پیدا کرد: «اگر یک نفر وقت کلاس، معلم باشد، زنگ تفریح، دوست. وقت نماز، امام جماعت. بعد از مدرسه، برادر. روزهای تعطیل، کارگردان نمایش، مربی سرود. شب‌ها، هم مسجدی، هم پایگاهی و هنگام نواخته شدن شیپور جنگ، رزمنده... جانباز... شهید... تو اسمش را چه می‌گذاری؟! دهه شصتی‌ها اسمش را گذاشتند؛ مربی پرورشی.»

 

منبع: جام جم آنلاین

کلیدواژه: تجربه نویسنده مربیان پرورشی فعالیت ها بچه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۳۴۱۹۲۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

صدور کارنامه رشدی تربیتی دانش‌آموزان؛ به زودی/ کاهش تنوع مدارس در دستور کار

معاون پرورشی و فرهنگی وزارت آموزش و پرورش از تصویب نقشه راه اجرایی سازی سند تحول بنیادین خبر داد.

به گزارش ایسنا، حجت الاسلام محمدحسین پورثانی معاون پرورشی و فرهنگی آموزش و پرورش با حضور در برنامه جهان آرا  گفت: با پیروزی انقلاب اسلامی، شهیدان رجایی و باهنر نهال امور تربیتی را در آموزش و پرورش کاشتند سالها بعد معاونت پرورشی و فرهنگی به طور رسمی در ساختار آموزش و پرورش شکل گرفت این ساختار تا سال ۱۳۸۰ مستقر بود تااینکه معاونت پرورشی و فرهنگی منحل و ساختار سازمان دانش آموزی جایگزین شد.

وی افزود: در سال ۱۳۸۵ قانون احیای معاونت پرورشی و تربیت بدنی نگاشته می‌شود و این معاونت برمی گردد در این سالها و ۱۸ سال بعد از احیای معاونت پرورشی و فرهنگی مقام معظم رهبری نکات مهمی را در حوزه پرورشی اشاره و عدم رضایت خودشان را از وضعیت پرورشی در آموزش و پرورش اعلام کردند.

پورثانی ادامه داد: مقام معظم رهبری نکات دقیقی را در دیدار با معلمان فرمودند چراکه معاونت پرورشی و فرهنگی در دولت جدید یکی از اساسی‌ترین و مهمترین معاونتهای آموزش و پرورش است و در بین همکاران معاونت تربیتی شناخته می‌شود.

وی اظهار کرد: برنامه ریزان سند تحول بنیادین، آموزش و پرورش را به عنوان وزارت تربیت رسمی پیشنهاد کرده بودند در سند تحول بنیادین کلمه آموزش و پرورش پیدا نمی‌شود و تمام کلمات به تربیت ختم می‌شود.

معاون وزیر آموزش و پرورش گفت: سند تحول بنیادین با توجه به مبانی دینی و تربیتی نگاشته شده است اما با تحقق آن فاصله داریم در صورتی که همکاران در مدارس تلاش می‌کنند که تربیت محقق شود.

وی ادامه داد: در دولت قبل سند ۲۰۳۰ بررسی شد تا در آموزش و پرورش نهادینه شود اما در دولت سیزدهم اتفاقات خوبی افتاد که راه و حرکت ما در مسیر باشد؛ در شورای عالی انقلاب فرهنگی نقشه راه سند مطرح شده که مطالبه چندین ساله مقام معظم رهبری نیز بوده است با تصویب سند پرورشی و نقشه راه معتقدیم مسیر تربیت مشخص می‌شود.

وی درباره آسیب به موضوع تربیت با تعدد مدارس گفت: عدالت آموزشی با تنوع مدارس سازگار نیست؛ ماده واحده‌ای در شورای عالی انقلاب فرهنگی در حال بررسی است تا کاهش تنوع مدارس در نظام آموزش و پرورش شکل بگیرد با تصویب این امر، مسیر بهتری در پیش خواهیم گرفت.

وی درباره برنامه ریزی آموزش و پرورش برای تربیت نیروی موثر تربیتی گفت: معتقدیم در جایی که ساختمان مدرسه فرسوده است می توان درس خواند محتوا اگر صد در صدی نبود می توان درس خواند اما اگر معلم تراز نباشد نمی توان درس خواند. 

معاون پرورشی و فرهنگی افزود: طی سال های اخیر جذب نیروی پرورشی در آموزش و پرورش نداشتیم روز جمعه ۱۴ اردیبهشت آزمون استخدامی جذب ۱۵ هزار مربی پرورشی بعد از ۱۵ سال برگزار می شود چراکه ۵۰ درصد مدارس مربی پرورشی ندارند.

وی تاکید کرد که کیفیت استخدام نیز مهم است در سال هایی قریب به ۳۰۰ هزار نیروی انسانی وارد آموزش و پرورش می کردیم که از مبادی تربیت معلم نبوده اند لذا در سال گذشته کانون های ارزیابی در کشور مستقر شدند این کانون ها ابزارهایی دارند تا معلمان را ارزیابی کنند تا اگر نیرویی توانمند بود وارد آموزش و پرورش شود.

وی اشاره کرد: ارتقای وضعیت معلمان نکته بعدی است نظام رتبه بندی معلمان برای این موضوع پیاده شد که تلاش و کار علمی همکاران دیده شود.

به گزارش مرکز اطلاع رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش، وی با تاکید براینکه جوش درونی مربی تربیتی مهم است گفت: در بحث ارزشیابی همکاران باید نسبت به فعالیت همکار امتیاز ویژه دهیم تکلیف برنامه هفتم دادن کارنامه رشدی تربیتی در کنار کارنامه تحصیلی به دانش آموزان است.

پورثانی اضافه کرد: در نظام ارزیابی شاخص‌هایی تعیین کرده‌ایم و به مربیان امتیاز می‌دهیم. همچنین منزلت و ارزش به کار معلمی که کار تربیتی می کند مدنظر است.

وی اظهار کرد: نظام ارزشیابی در آموزش و پرورش در حال اجراست اما ورود شاخص‌های تربیتی تغییر کرده است امروزه یک معلم برای ارتقای رتبه باید شاخص‌هایی را بگذراند.

پورثانی از افزایش برگزاری اردوی دانش‌آموزی خبر داد و گفت: گفتمان سازی و انتظار عمومی از آموزش و پرورش مطالبه امروز مقام معظم رهبری است تا کار تربیتی جدی در مدارس صورت بگیرد.

انتهای پیام